Rich Hopkins and Luminarios reken ik inmiddels meer dan vijfentwintig jaar tot mijn favoriete bands. De band uit Arizona blies me toen compleet van mijn sokken met de geweldige plaat "Personality Crisis" (1992) en weet me sindsdien iedere keer weer te verrassen met steeds net iets anders klinkende, maar zonder uitzondering buitengewoon imponerende albums. Twee jaar later noemt Hopkins zijn wisselend muzikantencollectief The Luminarios en verschijnt het album "Dirt Town" (1994). Het geluid van Hopkins en zijn groep vult inmiddels al vele cd's.

Eind tachtiger jaren raakte hij enigszins bekend met The Sidewinders, een groep die later doorging onder de naam The Sand Rubies. Toen de groep uit Tucson, Arizona, tevens ook de stad van Calexico, in 1993 ophield te bestaan, ging Rich Hopkins met behulp van een steeds wisselende groep begeleiders, later The Luminarios, verder met het uitbrengen van platen op voornamelijk lokaal niveau. De omstandigheden voor Rich Hopkins & the Luminarios veranderden in 1997 toen de cd "El Paso" redelijk verkocht voor het Duitse label Blue Rose Records. Met het in 1999 uitgebrachte "Devolver" werd dat succes nog overtroffen en The Luminarios deden het vooral goed in Duitsland. Niets voor niets kreeg hun in 1997 in Regensburg opgenomen live-album de hilarische titel "3000 Germans Can't Be Wrong" mee. In Duitsland is Rich Hopkins dan ook een van de meest populaire artiesten in de lange labelgeschiedenis van Blue Rose Records, waar hij een zeer trouwe fanbase heeft verworven door zijn vele tournees. De onofficiële ruggengraat is de eerste officiële, in Burkersdorf bij Dresden gevestigde, Hopkins fanclub, opgericht in 2003.

Een van zijn laatste releases in de afgelopen jaren was met zijn eeuwige partner in crime, David Sluts, een gevierde reünie van The Sand Rubies met als resultaat de cd "Mas Cuacha" (2007) waarop Lisa Novak zich reeds liet opmerken door wat backing vocals te verzorgen. Novak is ondertussen de nieuwe vrouw in zijn leven, en omdat ze zelf een muzikante is, kon een plaat van dit duo natuurlijk niet uitblijven, en zo verscheen het album "Loveland" (2009), waarop Novak wat meer dan de leuke begeleiding te bieden heeft. Met een donkere alt stem en omwille van haar nasale twang gevoel heeft Novak de perfecte stem naast die van Hopkins. Het zal dus niet verbazen dat voor de volgende releases "El Otro Lado/The Other Side" (2010) , "Burried Treasures" (2012), "Tombstone" (2015) en "My Way Or The Highway" (2017) bijna alle songs door hun samen werden geschreven, gecomponeerd en gezongen - met wisselend, vaak verrassende zang- en harmoniepartijen. Hoewel Hopkins muzikale begin duidelijk verwant is aan Neil Young & Crazy Horse, heeft Hopkins zich in de loop der jaren ontwikkeld tot een authentieke en maatschappijkritische tekstschrijver en muzikant. Zonder problemen lukt het hem om zonder de opgekropte wijsvinger met zijn rocky en betekenisvolle nummers goed overweg te kunnen en toch de problemen van deze tijd te raken. Zoals verwacht is het nieuwe album "Back To The Garden" geen uitzondering. De 11 songs maken deel uit van de schijnbaar eindeloze reeks hogervermelde eersteklas releases sinds het debuutalbum. "Back To The Garden" vindt dan ook moeiteloos aansluiting bij dat adembenemende niveau.

Met het rammelen van een ratelslang begint "Acoma Mary", direct gevolgd door de eerste krachtige, precieze gitaarriffs. Rich Hopkins heeft zijn gitaarsnaren stevig onder controle en toont zich als het ware onaantastbaar. Met deze trage up-tempo opener, een typische Hopkins song met kronkelende gitaren, en geraffineerde harmoniezang, wordt het publiek meer dan 6 minuten aangetrokken. Een song die in de toekomst waarschijnlijk ook integraal onderdeel zal zijn van hun live setlist. Dit nummer is dan ook een geweldige introductie voor de volgende 10 songs, waarin ook plaats is voor akoestische gitaren, zoals in het volgende nummer "Till I´m Go" waarin Hopkins, die het niet laten kan, een elektrische solo tussendoortje maakt. Naar het einde toe verdwalen de teksten in eindeloze loops en nemen de gitaren het nummer over. Het rauwe "Before" is een stevige rocker totdat in het midden de stemming omslaat door een psychedelische orgelsfeerje en je dadelijk aan The Doors laat denken. Hopkins zou Hopkins niet zijn als hij hier ook niet zijn eigen stempel zou drukken, hier bestaande uit de parallelle zang met zijn vrouw Lisa Novak.

Maar Rich Hopkins kan ook iets heel anders doen. De eerste noten van "Coming Down Again" tonen al zijn sensueel romantische kant en laten deze sfeervolle ballad, die hij samen met Lisa Novak zingt, een verborgen schat op het album worden. Natuurlijk ontbreken ook hier niet de verfrissende gitaarriffs, die feitelijk ieder nummer op het album waardevoller maken. Het met stampende drums gedreven "Get Off the Telephone" is een rauwe Westcoast-achtige rocker, met aan het eind een gitaarduel van jewelste. Daarna komt "Another State of Mind" met elektrische gitaren en geweldige harmonieuze zang, lekker poppy in de stijl van the Byrds. "Keep Shinin'" is het eerste nummer dat door Lisa Novak op dit album wordt gezongen. Een prachtig met piano begeleidende song, natuurlijk ook met een elektrische gitaarsolo. "Always a Way" is een up-tempo rocker en doet met zijn mix van folk en rock met veel gitaren sterk denken aan de nummers van zijn laatste album "My Way of the Highway". Anderzijds doet het volgende nummer, "Pissed", dan weer meer denken aan zijn ruwe en rauwe beginperiode met nummers als "Unglued" en "Careless". Inhoudelijk is dit nummer gericht aan zijn buurman, die zijn afval gedachteloos of kwaadwillig op straat gooit, naar de wereldwijde vernietiging van het milieu toe.

De introductie van "On en On" is typerend voor alle Rich Hopkins songs en is daarom zo eenvoudig en mooi. Het kwam tot stand door een verhelderende samenwerking tussen Hopkins en Novak, en dit zowel lyrisch, muzikaal als vocaal. Als je wilt weten hoe je een liedje moet schrijven, moet je naar dit liedje luisteren en aandacht besteden aan de tekst. De afsluiter is het titelnummer "Back to the Garden", dat gezongen wordt door Lisa Novak. Langzaam gaat de stemming in dit bijna negen minuten durende opus met akoestische gitaren, bas, drums en verweven elektrisch gitaarspel over naar een psychedelisch slow-rock kunstwerk. Een absoluut waardig einde in dit muzikaal overtuigende album, dat dan ook een geweldig rockalbum is geworden. Heel veel ontwikkeling valt er niet in te bespeuren, maar het gitaargeweld verveelt deze recensent nog steeds niet. Zijn compacte rocksongs klinken misschien op het eerste gehoor als woeste gitaarjams, maar kennen altijd een strakke indeling. Onontbeerlijke plaat voor alle Rich Hopkins fans.